ugrem i zielenią, błękitnawą bielą grzywaczy. Siwy pasek horyzontu ledwie majaczył, zaznaczony muśnięciem. Szaroniebieski kształt mógł być karłowatym krzaczkiem. Parę smużek dziwnej, nieostrej zieleni symbolizowało trawę wydmową. Nigdy jeszcze nie widziałem takiego obrazu. Ryciny w książkach były czarno-białymi układami kresek, a kontury kolorowych malunków wyznaczały wyraźne, ciemne linie. Tutaj barwa przechodziła w barwę bez określonej granicy. Swobodna i lekka. Było coś z magii w tym sposobie ukazywania świata.<br>Puknięcie w łokieć wyrwało mnie z zadumy. Tuż obok rozkwitła ruda głowa. Spod miedzianych brwi spoglądały okrągłe jak guziki oczy koloru stali. Przedzielał je śmieszny, spiczasty nos, a całości dopełniały szerokie usta