gwizdną, szparą w murze zobaczymy, którędy najłatwiej będzie można uciec. A oni pewnie tu nie wejdą. <br>- E... kto wie? <br>- Oni nie potrzebują się śpieszyć, więc zauważą, że to cmentarz. Tylko... słuchaj, Helenko, może nie powinnyśmy się chować na cmentarzu?<br>Umilkły na długą chwilę i z poszumu liści, z blasku i barwy mnogich kwiatów wyniosły w duszach pewność, że już nie było na tym cmentarzu umarłych. Że już ziemia miłosierna przygarnęła swoje dzieci uściskiem najszczerszej miłości i życiu oddała na nowo ich ciała odrodzone. <br>- Możemy tu usiąść i czekać po cichutku - powiedziała w końcu Helenka. - I nawet pomódlmy się trochę. Tu jest