nie, nic jeszcze wtedy nie było wiadomo. Orzechy w ogrodzie ciotki Jadwigi okrywały spokojnym cieniem leniwe psy, Dianę i Dandy, którym wolno było wylegiwać się na trawnikach i wchodzić na pańskie salony. I ja byłam nie lepsza niż Lejbuś - bałam się tych psów panicznie, bo rzucił się kiedyś na mnie bernardyn - i dlatego nie ucierpiały zbytnio ciotczyne grządki z marchwią, choć tym przysmakiem karmiłam także Baśkę. I Kuca, żeby nie zorientował się, że nie lubię jego złośliwości: byłoby mu przykro. W ogóle bolałam nad nie lubianymi. W gruncie rzeczy nie lubiłam na przykład swojej lewej nogi, choć była to niechęć nieuzasadniona