Wyboista ongiś droga między moimi rosochatymi, na której grzęzło się w piachu lub błocie - równiutka teraz, ubita, wysypana czarnym żwirem.<br>- Taki kawałek drogi, niby nic, a świat nam przybliży... Sami zrobiliśmy! Kolej dała trochę żużlu. Prezydium spychacze, chodziło się, dziadowało - i jest! Widzisz, można, jak się chce... Jakoś się obyło bez ciebie - nie może się powstrzymać od złośliwości. <br><br>- Tatusiu, naprawdę nie mogłem - jeszcze raz usiłuję mu tłumaczyć. <br>- Mniejsza o to. Poradziłem sobie. Już przywykłem, że nigdy cię nie ma, jak jesteś mi na coś potrzebny. <br><br>- Tatusiu... <br>- Daj spokój... Powiem ci coś lepiej. Będziemy mieli fontannę! Tu, na skwerku, przed szkołą. Znasz jakąś