W kościele ani nie klękał, ani się nie żegnał, manifestując swój zawodowy ateizm, i z naganą spoglądał na siostrę, gdy ta biła się w piersi, aż grzmiało.<br>Okazało się, że odejście ojca boli mnie nie mniej niż klęska życiowych planów. Straciłem przeciwnika i punkt odniesienia. Teraz otwierała się przede mną bezdenna przepaść. Płakałem bezgłośnie, ocierając ukradkiem łzy, pięćdziesięcioletnia sierotka, podstarzałe dziecko, pierwszy uczeń, bity nieustannie po łapach.<br>Później pan ambasador odwiózł służbowym "Mercedesem" matkę, siostrę i mnie na ulicę Żurawią i wymówił się obowiązkami, nie cierpiącymi zwłoki. Znaleźliśmy się we troje w opuszczonym mieszkaniu. Matka, ociekając łzami, schyliła się w kącie