kęs i popił go ostatnim łykiem kawy, zwrócił swą długą, zarośniętą twarz w stronę pawilonu i ryknął tubalnym głosem: - Proszę płacić!<br>Paragonowi zrobiło się nagle gorąco. "Odejdzie - pomyślał. Co się z nim stało? Dlaczego tak długo nie przychodzą?" Poczuł, że na czoło występuje mu pot. Czas nagle rozpędził się, zaczął bezlitośnie uciekać. Wnet przy stoliku Marsjanina zjawiła się kelnerka. Wypisywała na bloczku rachunek.<br>"Zatrzymaj go za wszelką cenę!" - przypomniał sobie ostrzeżenie Mandżara.<br>Łatwo mu było powiedzieć: zatrzymaj. Ale co teraz robić?<br>Tymczasem Marsjanin odebrał już resztę, złożył gazety. Miał odchodzić...&lt;page nr=208&gt; Paragon wciąż tkwił bezradnie. Naraz, jak zbawienie, przyplątała się myśl: zemdleć