koincydencji doskonałej. Wygasanie bólu jest doświadczeniem powrotu do ciała. <br>3. Ale wszystko w otoczeniu rzeczowym i ludzkim, co udaremnia nasze starania lub rodzi niedolę, odsłania nam świat jako realność nieznośnie obojętną. W umieraniu i w śmierci osób bliskich najdotkliwsze jest to właśnie, iż stają się wobec nas obojętni, zatopieni niejako bezpowrotnie w miejsce, skąd demonstracyjnie okazują nam zupełny brak zainteresowania nami. To nagłe wygaśnięcie zainteresowania stanowi o niepokoju, jaki rodzi widok trupa osoby znanej: rzecz, nadal utożsamiana z osobą, niezdolna wszakże do osobowego z nami kontaktu. Również antycypacja śmierci własnej, tj. wyobrażenie świata pozbawionego naszej obecności, odkrywa nam zobojętnienie bytu i