wobec Rosji, które wypchnęło poza pole rozważań kalkulację ekonomiczną, co jest niedopuszczalne w przypadku decyzji o takiej skali skutków, także finansowych. Gdyby analizę przeprowadzono, prawie na pewno okazałoby się, że wariant norweski jest najgorszy z możliwych, a przede wszystkim nierealny. Najbardziej wątpiącymi w jego wykonalność byli sami Norwegowie, domagając się, bezprecedensowych w praktyce europejskiej, gwarancji rządowych na zabezpieczenie płatności dostaw gazu za całe 15 lat obowiązywania ewentualnego kontraktu. Żaden odpowiedzialny rząd takich gwarancji nie powinien był i nie mógłby dać.<br>Na kwestię zróżnicowania dostaw gazu wpływa bowiem poważnie kontrakt na dostawy z Rosji zawarty w 1996 r. na podstawie porozumienia międzyrządowego