wiem. Najważniejsze, według mnie, jest to, żeby mieć wokół siebie ludzi, którzy pomagają. Tak jak mój mąż, moja mama, teściowa, kuzynka, siostra męża... Lista jest długa! Wiem, że jak się położę do łóżka i przez kilka dni nie będę wstawać, to ktoś zajmie się dziećmi, domem. Przychodzą też momenty zwątpienia, bezsilności. Dla mnie najcięższy był czwarty cykl chemii. Wtedy najbardziej się bałam. Myślałam, że nie dam rady. Źle się czułam, nie chciałam jeść, pić... Mimo tych załamań przez całą chorobę starałam się, i nadal się staram, być uśmiechnięta. Z własnego doświadczenia wiem, że jeśli kobieta, ten motor rodziny, wstaje rano z