zdawkowych uśmiechów i pytań o podróż. Ponieważ usłyszałem, jak moi gospodarze przeplatają między sobą rosyjski - francuskim, przyznałem się do niejakiej znajomości tego drugiego języka, co na twarze moich gospodarzy sprowadziło wyraz ulgi. Więc można było nawiązać ze mną słowny kontakt przy pomocy jakiegoś "normalnego", europejskiego języka, nie męcząc się tak bezustannie tą piekielną polszczyzną. Mimo to, konwersacja nie była specjalnie ożywiona i długie okresy ciszy, towarzyszącej łykaniu herbaty i warenia1 (za godzinę miał być podany wieczorny, podstawowy posiłek) wypełniała wzajemna, dyskretna obserwacja. 1) Konfitury<br><br>Krzyżowy ogień spojrzeń przebiegał między mną, a rodziną gospodarzy. Uderzył mnie kontrast między nieładnymi twarzami rodziców i