firanka... Krótki, nie wiadomo czy wielorybi, czy ludzki krzyk...<br>W tej samej chwili dźwięk dzwonu wyskoczył z kościelnej wieży i zaczął skakać po dachach domów. Od Franciszkanów ruszył kondukt.<br>***<br>Zawsze tego pragnął, lecz teraz, gdy spełniało się ponoć jego marzenie, nie odczuwał nic poza pustką. Żadnych wrażeń czy uczuć. Płynął bezwiednie pośród wielorybich chmur, otulony miękkimi ciałami. Gdzieniegdzie przebijał jeszcze słoneczny promień, ale z każdą chwilą robiło się ciemniej. Wielorybie wraz z Zygmuntem zanurzały się w głębinach oceanu. Opadały powoli, wciąż niżej i niżej, wachlując spokojnie szerokimi płetwami, a ich śpiew łamał się w mroczniejącej przestrzeni i cichł, pozostawiając tam w