wyzute z sensu i nieopodal ten obcy człowiek - najchętniej wcale by się doń nie odzywał. Lecz rośnie kolejny dzień, słowa wspinają się same, prą różne przeszłości, drugie istnienie krząta się tak blisko i przędzie, chcąc nie chcąc, jakąś wspólnotę... I znów kolejne zwierzenia i podchodzenie jakiejś rozkosznie rozpierającej granicy... wszystko bezwiednie obnaża się i wybałusza. A potem nagle ktoś nie wytrzymuje długiej łechcącej<br> &lt;page nr=68&gt;<br> pauzy, chyboczącej się jak linoskoczek, grożącej jakimś panicznie niepohamowanym upadkiem w dół... i mówi "dobranoc". Kładzie się wtedy ręce i głowę w sposób zaprzeczający wszystkiemu, jakby z dwóch stron wyparło się nagle dwóch Piotrów. A jednak biegną minuty