patykiem, niczym porcja mięsa przeznaczona do upieczenia. Nie miałem nawet siły, by płakać, choć może powinienem - nad sobą, Pożeraczem Chmur, którego miałem już za martwego, nad Liską i naszymi rodzicami.<br>Wtedy znalazł nas Pożeracz Chmur. Nie wierzyłem własnym oczom. Był w okropnym stanie. Przypominał brudną, mokrą i zakrwawioną ścierkę. Z białego, starannie wyczesanego smoczego młodzieńca pozostało ledwie wspomnienie. Zgarnął Liskę między przednie łapy i starannie obejrzał.<br>"Jest cała" - odetchnął. - "Co za szczęście, że żyjecie."<br>"Co się z tobą działo? Dlaczego zostawiłeś małą?"<br>Ciężko zwiesił łeb.<br>"Nadpłynęli od strony otwartego morza. Zdążyli rzucić kotwicę, zanim ich zauważyłem. Duży okręt. Na brzeg płynęli