Natomiast u małp wąskonosych Starego Świata ogon, ustawiony poziomo podczas biegu wśród gałęzi, spełniał raczej rolę narządu równowagi. Przy skokach między gałęziami używany był - i jest - na modłę steru. Taki ogon przestał być w ogóle potrzebny większym małpom, u których lokomocja oparta została w głównej mierze na kończynach przednich, a bieg po gałęziach - zastąpiony raczej wspinaniem się po nich. Przemieszczanie się z gałęzi na gałąź polegało teraz głównie na skokach, w których ciało zwisało na przednich kończynach, co doprowadziło do wyprostowania zwierzęcia, z głową, tułowiem i nogami ustawionymi wzdłuż jednej linii - jak u człowieka. Tak narodziła się <orig>brachiacja</>, wahadłowo-zwisowy sposób