Wreszcie za oknami zaczęło szarzeć. <br><br>Powoli z ciemności wyłaniały się kontury sprzętów, <br>niewyraźne jeszcze i zamazane. <br><br>Szafa wyglądała jak ciemna, przytłaczająca <br>masa, piec był kimś, kto wynurzał się z mroku, długi, <br>barczysty i ponury. Suknia Frulein Anny rozwieszona na wieszaku <br>miała jakiś dziwny, na pół tylko martwy wygląd. <br><br><br>Na podłodze bielała porzucona Jasia. <br><br>Jej wciągnięte rączki zdawały się kogoś bezradnie <br>wzywać, a całe biedne, dziecinne ciałko wydawało <br>się skostniałe z zimna. <br><br>Cicho zsunęłam się z łóżka, podniosłam <br>ją i wśliznęłam się wraz z nią pod kołdrę. <br>Była zimna jak lód. Przytuliłam ją mocno do siebie - i wydawało <br>mi się, że jej