dyrektorzy teatrów i krytycy na Zachodzie dali się na tę łatwiznę nabrać, ochoczo połykając i trawiąc dość obrzydliwą treść światopoglądową, która pozostaje po bohaterach tego dramaturga na deskach scen. Tak w swojej wczesnej socrealistycznej, jak i w obecnej "postmodernistycznej" (cokolwiek to słowo może oznaczać) wersji wizja dramatyczna i teatralna Müllera bierze się prostą drogą z dobrze znanej postawy utopijnego humanisty do głębi zbrzydzonego żywymi ludźmi. Skutki takiej postawy dla realnych losów konkretnych jednostek mogą być - jak to aż za dobrze wiedzą mieszkańcy urzeczywistnionych utopii Europy Środkowowschodniej - złowrogie. Jeśli tak się składa, że utopijny humanista obejmuje ster rządów, wkrótce zaczyna się przymierzanie denerwująco