zatem argumentów przemawiało za przyjęciem systemu parlamentarnego.<br>W łonie komisji ścierały się dwie koncepcje: a) zwolenników klasycznego parlamentaryzmu, w którym rząd stanowi ekipę współpracowników prezydenta, przezeń powołanych, ale funkcjonujących dzięki poparciu parlamentu, b) zracjonalizowanego parlamentaryzmu, w którym premier i ministrowie to już nie agenci głowy państwa, lecz parlamentu. On bowiem bierze udział w tworzeniu rządu przy zredukowanej roli głowy państwa.<br>Żadnej z tych koncepcji nie przyjęto w czystej postaci. Ostateczny kształt konstytucji 1946 r. stanowił dzieło kompromisu, wypadkową różnych tendencji reprezentowanych przez partie.<br>Spory i dyskusje wywoływały następujące kwestie: 1) struktura parlamentu (za jednoizbowością opowiadały się FPK i SFIO, pozostałe partie były