żywienia - przestrzegała w połowie XIX wieku przed obfitym jedzeniem wieprzowiny jako zbyt tłustej i ciężko strawnej, jednak szynce przyznawała walory zdrowotne: Szynka chuda, osolona i wędzona, zdrowsza i inne ma właściwości. Dając gospodyniom rady dotyczące dworu wiejskiego, podpowiadała, jak latem przygotować w kominie podręczną spiżarnię na mięsa i szynki do bieżącego używania. Nie pominęła naturalnie tej wędliny w propozycji święconego, ale na 20-30 osób przy stole zalecała tylko jedną piękną szynkę wieprzową wędzoną i jedną cielęcą lub sarnią. Szynka pozostała tradycyjną wędliną na polskim stole wielkanocnym, choć daleko jej dziś do dawnej okazałości. Jeszcze przed wojną trudno było sobie wyobrazić