pojedynkę i wyraźnie się denerwował.<br>- Kanaj kapierw kazwa kali kamy kaPol kaka - rzekł Kękuś do swoich żołnierzy. Skinęli posłusznie głowami.<br>- O Jezu, co on mówi? - przestraszył się Kajaki. - Zdaje się o nas. Polkowi dziwnie zadrżały nogi, lecz mężnie nie okazał strachu.<br>- Panfil ich załatwi, zobaczysz. Znad rzeki ciągnęły ku polu bitewnemu wielkie roje komarów.<br>- Gotowi? - spytał Kękuś donośnym głosem. Łapa w milczeniu skinął głową. Wódz Polandy uniósł już rękę i chciał dać znak, lecz nagle opuścił ją i zaczął patrzeć uważnie gdzieś ponad głowami Doliniarzy. Wszyscy obejrzeli się w napięciu. Od strony łąk biegła Paćka. Przypadła zdyszana do szeregu Doliniarzy i