się nie myśleć. Jego oczy fosforyzowały i paliły się w ciemnościach jak oczy kota. Według własnej diagnozy był chory, ciężko i może nieuleczalnie, chory - ponieważ taka miłość bezsprzecznie była chorobą. Pomyślał cynicznie, że jedyną radą byłaby szczepionka przeciwmiłosna, zaczął więc wyobrażać sobie inne kobiety, ale każda z nich znów miała bizantyjską twarz i wszystkie były do siebie podobne. Złamany na duchu i zniechęcony do swej wyobraźni, westchnął: - Rebeko...<br>Kilka godzin temu wzdychał tak samo, siedząc na kanapie razem z nią i Widmarem. Zapadł zmierzch. Raptem Widmar odezwał się:<br>- Spotkałem dziś jakiegoś pana w granatowej marynarce i letnich flanelowych spodniach. Myślałem, że