i kropelka krwi tak mocno przywarła do dna wanny, że żadnymi ówczesnymi środkami nie udało się tego czerwonego śladu usunąć. I, kiedy potem zanurzałem się w kąpieli, widok zastygłej na dnie wanny kropelki, "żywy" ślad obecności ciała pięknej kobiety przyprawiał mnie o dziwne wzruszenie, nie uświadomione całkiem marzenie o jego bliskości. Bez żadnych jeszcze przecież <br> konkretnych pomysłów na sposób, w jaki można by tę bliskość przeżywać. Ogarniała mnie czysta euforia jakiejś bliżej niesprecyzowanej, dziwnej tkliwości. A że kąpiele w naszym domu należały do często powtarzającego się rytuału, można powiedzieć, że ta kropelka kobiecej krwi, spadająca raz po raz na białą powierzchnię