dziwności tej dzielnicy. Popadłem w otępienie. Ałe na razie nie widziałem wokół siebie żadnej traktierni czy baru: Tylko po jednej stronie te co najmniej dziesięciometrowe, prostopadłe, niegdyś obronne mury, skąpo poprzebijane wejściami, i po drugiej wille różnych kościelnych, świeckich albo duchownych szyszek, które cenily sobie mieszkanie tutaj nie tyle dla bliskości murów, co dlatego że to było w dobrym stylu. Słyszałem o tym wszystkim od ojca. Rozumiałem też, dlaczego nie ma tu żadnych restauracji czy kawiarni. Nie pasowałyby do tej dzielnicy.<br>Skarżyć się jednak nie mogłem. Bo zaledwie minąłem ostatni zakręt, znalazłem się wobec mnóstwa stołów z blatami z mannuru lub