znowu zanadto dumny, miał kiepskie poczucie humoru. Dawniej entuzjasta futurysty Marinettiego, przetłumaczył na język polski kilka jego utworów. Zawsze się tym chwalił i ubolewał, że wszystkie manifesty futurystyczne nie znalazły szerszego odbicia w polskiej literaturze. Przez kilka lat siadywaliśmy razem przy stoliku w Klubie Dziennikarzy i wtedy przypatrzyłem mu się bliżej. To dziwne, bo przy jego wybujałej wyobraźni dosyć prymitywnie reagował na wszelkie aluzje, a kiedy opowiadano dowcipy, pointy docierały do niego po dłuższej chwili. Gdy jednak już pojął, o co idzie, zaczynał nam - rzekomo żartem - tłumaczyć ich znaczenie. Ożenił się dość późno z o wiele młodszą kobietą, parającą się także