od sadzy.<br>- Znakomita Lili! - zawołał perkusista.<br>Drugi tusz. Światło stało się fioletowe. Chwyciłem faceta za dłoń i obróciłem twarzą do siebie.<br>- Przed trzema dniami - mówiłem cicho, prawie sycząc - utopiła się moja dziewczyna. Rozumiesz, ty?...<br>Mężczyzna wyrwał rękę i wrócił do poprzedniej pozycji. Na parkiecie, w świetle punktowego reflektora, stała zgrabna blondynka, ze złotym liściem na podbrzuszu i dwoma na piersiach. W pępku lśniło szkiełko. Facet wpatrywał się w kobietę i głośno oddychał. "Znakomita Lili" poruszyła kilka razy biodrami i zaczęła śpiewać:<br><br>&lt;q&gt;Odszedłeś ode mnie, uwierzyć nie mogę i wciąż iść muszę przez smutku drogę. A wtedy dzięcioł gdzieś stukał w korę