słówko, o upokorzeniach tak wtopionych w życie, że już nierozpoznawalnych. Smutna dziewczyna obsługiwała zdezelowane maszyny: magnetofon z poematem, projektor z którego odtwarzano naturalistyczne sceny z operacji, jeśli dobrze rozumiem, na sercu małego dziecka. Potem siedziała milcząc na środku sceny otulana białym welonem wydmuchiwanym z olbrzymiego wentylatora, ogarniana mechaniczną czułością. Nabijała błyszczące zielone jabłka i czerwone pomidory na pręty, tworząc dziwny, mechaniczny las. A w finale wszyscy troje z nagłą, niezapowiedzianą, szaloną furią poczynali ciskać pomidory w wielki wentylator: czerwony miąższ tryskał po podłodze.<br><br>Trudno opowiedzieć treść tego przedstawienia; tkwiące w nim napięcie emocjonalne wynikające ze zderzenia nieprzystawalności było jednak znakomicie czytelne