nazywających siebie dojrzałymi uważa wiarę za rzecz dobrą dla dzieci lub dla zdziecinniałych staruszków. Tymczasem to ich pojmowanie wiary jest niedojrzałe i dziecięce. Jest faktem, że w okresie dorastania pozbywamy się dziecięcych wyobrażeń dotyczących wiary, porzucamy np. wyobrażenie Pana Boga jako siwobrodego starca (podobnie porzucamy inne dziecięce wyobrażenia, np. że bocian przynosi ludziom potomstwo). W tym okresie nasza wiara powinna stawać się głębsza i dojrzalsza. Tymczasem wielu ludzi dojrzało w innych sferach życia, natomiast w sprawach religijnych nadal zachowali perspektywę dziecięcą (to tak, jakby kwestionowali fakt narodzin dzieci tylko dlatego, że nie przynosi ich bocian). Odrzucają wiarę, ponieważ jej nie rozumieją