w 1917 i znów jako emigrant wylądował w Paryżu. W lewicowej, antybolszewickiej emigracji ceniony przez wszystkich, był swego rodzaju postacią ewangeliczną, nie miał wrogów (umarł w obozie niemieckim podczas ostatniej wojny). Otóż zainteresował się on pisarstwem Brzozowskiego. Starałem się mu wyłożyć jego filozofię, w żadnej ówczesnej partii nie mieszczące się bogactwo jego myśli, opowiedziałem mu jego stosunek do spraw religii i jego śmierci. Słuchał z najwyższym zainteresowaniem. Dla niego, Rosjanina z generacji Brzozowskiego, to była postać bliska, odnajdywał w nim te same punkty newralgiczne, które sam z równą siłą odczuwał. Zacząłem mu opowiadać o "sprawie" i tu od pierwszej chwili zauważyłem