buczyna górska (Luzulo nemorosae-Fagetum). Antropogeniczna. Większość dąbrów i buczyn kwaśnych stanowią lasy gospodarcze o całkowitym lub częściowo zmienionym drzewostanie: na północnym zachodzie w wyniku wprowadzenia sosny, a w górach i na wyżynach - świerka. Gospodarka leśna, a zwłaszcza degradacja siedlisk, spowodowały że liczne fragmenty dawnych żyznych buczyn, suchych grądów i borów mieszanych upodobniły się do naturalnych kwaśnych dąbrów i buczyn. <br><br>&lt;tit&gt;B. Cechy bioklimatu warstwy rekreacyjnej&lt;/&gt;<br><br> Insolacja. Bezpośredni dopływ promieniowania słonecznego do dna lasu zależy głównie od zwarcia koron drzew. W kwaśnych dąbrowach (zachodnioeuropejskich) zwarcie to jest tak duże, że do dna lasu dociera tylko 1020% promieniowania; w kwaśnych buczynach jest ono