zostawiając jednak tajemnicze ścieżki w mroku jako drogi do bogów nieznanych. Ale nie musimy iść za nimi. Mamy własne drogi do swoich świętych domów, w których, choć "w ciemnym pokoju na stole stoi kieliszek czerwonego wina" (Tadeusz Różewicz).<br> Bezkresna jest przestrzeń tej opowieści. Kiedyś jeszcze, z paszportem koloru burgunda lub bordo, powrócę do niej - gdy trzeba będzie stare wino przelać do nowych bukłaków. Tymczasem napełnię szklaneczkę moim winem bioetycznym, z cudzej krwi oczyszczonym, i zapatrzę się w dziwności gasnącego świata.<br>&lt;foreign&gt;Lux in tenebris lucet