zgadzać się na wznowienia "Popiołu i diamentu", powieści mającej kilka udanych artystycznie epizodów, wykorzystanych potem w filmie Wajdy ale w ogólnym obrazie polskiej rzeczywistości wyjątkowo perfidnie zakłamanej, i jednocześnie ubolewać, że polskiej publiczności znany jest przede wszystkim dzięki tej książce.<br> Nie chcę jednak rozwijać tego wątku biografii Andrzejewskiego, był on bowiem już nieraz podejmowany przez krytykę. Ciekawsza natomiast wydaje mi się sprawa suwerenności pisana w kontekście jego dziennika. Otóż sądzę, że jednym z powodów wyboru formy "dziennika literackiego" było pragnienie wyminięcia tego drażliwego problemu i naturalnego "zdystansowania" się od spraw politycznych. W latach 70-tych bez kagańca cenzury nie mógłby Andrzejewski