jest zawsze w praktyce lekarskiej, można wątpić, mimo ogromnych postępów diagnostyki. Ważniejszy jest jednakże fakt, że tylko część niepewności w podejmowaniu decyzji medycznych należy przypisać wątpliwościom co do diagnozy. Niewiadoma, która pozostaje, to reakcja pacjenta na ten lub inny sposób leczenia. Znajomość organizmu pacjenta jest zawsze niedoskonała, wobec czego skutki branej pod uwagę terapii mają na ogół prawdopodobieństwo zdecydowanie mniejsze od jedności. Z tego punktu widzenia model dotychczas rozważany jest za daleko posuniętą symplifikacją.<br> Jak radzi sobie praktyka medyczna z tym ostatnim rodzajem niepewności? Znana maksyma obowiązująca każdego lekarza brzmi: primum non nocere. Jak interpretować tę regułę w kategoriach modelu podejmowania decyzji? Daje