wywiad.<br><br>Po trzech godzinach ogarnia mnie panika. Patrzę na telefon jak na<br>zbrodniarza. Zaraz rozlegnie się dzwonek, po czym miły, kobiecy głos<br>zapyta, czy już wymyśliłem odpowiedź. Coś dowcipnego.<br><br>Wpadam na desperacki koncept i telefonuję do Antoniego Słonimskiego.<br>Zagaduję go na rozmaite sposoby, udaję, że mam zamiar zaprosić go na bridża,<br>wreszcie naprowadzam rozmowę na temat stosunków sąsiedzkich. Mam nadzieję,<br>że strzeli jakimś dowcipem á propos. Ale Słonimski nie frajer. Dowcipy<br>chowa do własnych felietonów i opowiada je dopiero po wydrukowaniu.<br><br>Desperackim gestem wyłączam telefon. Co za ulga! Jestem uratowany.<br>Zresztą dla większej pewności wyjeżdżam z Warszawy.<br><br>Nazajutrz w "Nowinach codziennych