Czekamy na pana jutro - rzekł. Chirurg powiedział:<br>- O, nie. Dziękuję... Nie można przecież codziennie.<br>Teraz Widmar wziął go pod rękę i odprowadził do sieni, w sieni chirurg chwycił kapelusz i laskę porywczym ruchem, powiedział: -Wiatr nie ustaje .<br>&lt;page nr=59&gt;<br> - Nie ustaje.<br>Obaj uśmiechnęli się, obaj ukłonili się serdecznie, choć powściągliwie, Widmar pogłaskał brodę, a chirurg pogwizdując wyskoczył na kamienny ganek. Przez drzwi zionęło na Widmara jak z otwartego pieca. Z wysiłkiem zamknąwszy drzwi, Widmar natychmiast wrócił do salonu. W tym samym czasie żona zgasiła w salonie lampę i przeszła do swego pokoju.<br>Widmar był podniecony i wzburzony do najwyższego stopnia. Myśli jego biegły