jakimś gutaperkowym końcem zwalił się był na wierzch mej głowy i chciał mnie swym ciężarem i impetem w ziemię wdusić. Walerego nikt w tym momencie nie widział, choć właściwie tylko ja go widzieć mogłem.<br>Nastało grobowe milczenie.<br>Na twarzach naszych malowało się przerażenie. U tej połowy towarzystwa, która należała do brunetów, oczy wyglądały jak plamy atramentu na płótnie, zaś u drugiej połowy jak w szklący lód ścięta woda.<br>Nagle zerwaliśmy się z miejsca i pomknęli w dół ku Kondratowej. Każdy z nas miał uczucie, że tu na szczycie pozostajemy w dłoni strasznego wroga, który lada chwila powtórzy swój napad i to