się wody i wysiłku fizycznego. Grozi mu wyrośnięcie na jedną z wielu orchidei umysłowych. Żal mi chłopca. Jakże wdzięczny jestem ojcu, że choć nieraz brutalnie, ale uformował mi ciało na obraz i podobieństwo ludzkie. Dziś równie dobrze i łatwo pływam, jak myślę. Myślę całym sobą. Nie mogę natomiast znieść i brzydzę się czystych intelektów. Bywają tak często nieludzkie. Są twarde jak głaz lub oślizgłe jak gad. Skaczę z mostu i płynę obok Basi. Jest nam wesoło - rozmawiamy spojrzeniami i uśmiechem.<br>&lt;tit&gt;7.8.1943&lt;/&gt;<br>Pojutrze jedziemy dalej. Wielka włóczęga po cichych drogach, po cichych miasteczkach. Bez zegarka, bez czasu...<br>Wieczorem. Pochmurno i ciepło