we<br>dwójkę z Wiesią po morzach i oceanach. Rzucają nami sztormy i burze, ale<br>jestem doświadczonym wilkiem morskim i nieomylnie wyprowadzam naszą<br>galerę z każdej przygody. Gorsze bywa budowanie pokładu, bo niełatwo<br>zmieniać choćby trochę położenie desek. Wciąż mamy poobcierane nogi i<br>ręce, cudem jakimś nie zapadamy się między nasz budulec. Wiesia bardzo<br>się boi widoku własnej krwi i mdleje na sam jej widok, czego ja zupełnie<br>zrozumieć nie mogę, tym bardziej że walczymy z groźnymi piratami, a głodne ryby piły odpiłowują nam palce. Kiedy to mówię, Wiesia już jest blada jak ściana i uciekłaby może do domu, gdyby nie to