to niczego nie kupię, że nie warto wymachiwać za mną bukietem tulipanów albo żonkili, podnosić wysoko słoika z prawdziwa śmietana albo w dwóch dłoniach obracać nad głowa rumianych jabłek. Jutro będę wracać po dyżurze, a wtedy nie będzie trzeba mnie namawiać, u każdej z nich coś kupię, nawet u tej burkliwej starej jędzy na rogu, bo ona też przecież musi jakoś żyć w tym swoim nieprzyjaznym świecie. Widziałam kiedyś jej męża i tak sobie myślę: jak to jest przeżyć jakieś czterdzieści lat z takim durnym, cuchnącym niedźwiedziem. Po ilu latach człowiek przestaje się uśmiechać.<br>Koło baru Endziora na plastikowych krzesłach siedzi