Natomiast Lulek nie miał wcale słów nagany dla uwięzionych podpalaczów prochowni, którzy wysadzali w powietrze nie tylko obiekty ochronne polskiego "militaryzmu", lecz także domy i dzielnice przyległe, wraz z kobietami, dziećmi i niedołęgami - oraz dla ich popleczników, pomocników i instruktorów. Ci wszyscy nosili w jego ustach nazwę "przeciwników ideowych rządu burżuazyjnego w Polsce". Według jego opinii rząd polski nie miał prawa i nie powinien bronić się wobec swych "przeciwników ideowych", na napaść odpowiadać obezwładnieniem i karą, lecz winien był złożyć broń u ich stóp i w ogóle ustąpić z zajmowanych bezprawnie "siedlisk tyranii". Siedliska te powinny były niezwłocznie przejść w posiadanie