i trzech, czterech kompanów szkolnych zjeżdżało do Miedzynia, by dzielić ze mną wakacyjne szczęście zupełne. Ojciec kładł nacisk na to, żeby z moich zaproszeń korzystali zwłaszcza tacy koledzy, którym warunki materialne rodziców nie stwarzały możliwości wyjazdu na wakacje. A jednak nadchodzące rozstanie z owym rajem harców i zabaw w miedzyńskim buszu, porastającym stoki wzgórz i wypełniającym jary między nimi, jazd konnych, wypadów na białe nadwiślańskie plaże, lub do lasów pełnych poziomek i jagód - bliska już utrata tego wszystkiego nie wycisnęła ani jednej nostalgicznej łezki z moich oczu. Tak wielką nadwyżkę psychicznego komfortu nad ponoszonymi stratami dawała mi perspektywa zerwania raz na