wynosiła śmieci; "niech Marianna to, niech Marianna tamto'. Była głucha jak pień, ale umiała czytać z ruchu warg, a poza tym pani Hrabicz nie wymagała od niej niczego wyszukanego, więc na pamięć znała codzienne polecenia, a niektóre rzeczy robiła z własnej inicjatywy, na przykład zanosiła do punktu skupu makulaturę i butelki. Ze sprzedaży pism prenumerowanych przez Danutę Wierę oraz - w okresach ciągów - opróżnionych flaszek rósł pochówkowy kapitalik Marianny, gdyż na taki cel ciułała. Hrabicz wcale nie jest przekonany, czy matka, a wcześniej dziadek, oprócz tego, że dawali dach nad głową i pozwalali przy nich się żywić, cokolwiek płacili tej kobiecie - inna