oberży, popatrzył na nią tylko przez chwilę. A nuż ktoś ze znajomych by go rozpoznał... Magwer zawrócił więc i skierował się ku kwartałowi, w którym stał dom Gorady.<br>Myśl o kobiecie rozpędziła ponure wspomnienia. Magwer poczuł narastającą żądzę.<br>Przyspieszył kroku. Mogła wyjść z domu, mogła zajmować się tysiącem spraw, mogła być zmęczona. Mogła też czekać na niego. Zobaczywszy chatę Gorady, zwolnił nieco, nie chcąc w jakikolwiek sposób rzucać się w oczy. Skręcił ku drzwiom, spokojnie i bez śladu zdenerwowania. Nie oglądał się za siebie, nie sprawdzał, czy ktoś go obserwuje. Przecież żaden uczciwy człowiek nie musi tego robić.<br>Otworzył gwałtownie drzwi. Wszedł