Kazimierz zawsze, oczywiście w dobranym kręgu przyjaciół, wyrażał niezadowolenie ze stosunków, jakie panowały w kraju i na uniwersytecie. Nigdy nie słyszałem, aby zgadzał się z nastaną rzeczywistością. Nie demonstrował tego otwarcie, lecz to nie były czasy, kiedy można było jawnie przeciwstawiać się panującym porządkom. Wtedy szło się do więzienia za byle co, a to było miejsce niezbyt sprzyjające pracy naukowej. Nie bez kozery mówił z wielkimi pochwałami o Ketmanie, któremu Miłosz poświęcił jeden z esejów w książce pt. Zniewolony umysł. Książka ta dotarła do nas z Paryża od Giedroycia. Później przywiozłem ją z Francji w 1957 roku. Miłosz uchodził w środowisku inteligenckim