Ta forma to nie tylko sztuka dla sztuki, to był także rodzaj tarczy chroniącej przed ostrym ołówkiem cenzora.<br><br>Trzeba było jeszcze umieć rozmawiać z ludźmi, do których władza przemawiała. Autorka "Łapy w łapę" miała nadzwyczajny dar rozmowy. Jak we wstępie do książki napisała o jej metodzie Małgorzata Szejnert: "Rozmawia o byle czym, wychodzi ťw ogóleŤ". Z samych niemal rozmów składa się jeden z głośniejszych reportaży Łopieńskiej "Syn" z 1977 r.: wyznania kobiet w izbie porodowej, które zwierzają się autorce, jak wyobrażają sobie szczęśliwe życie swych dzieci. "Wszystkie chcą mieć syna" - to jest ich pierwsze marzenie, potem pojawiają się następne, na miarę czasu