obie te cząstki do jednej rodziny, nazywając je leptonami. Przynależność do tej rodziny należy scharakteryzować pewną liczbą kwantową zwaną liczbą leptonową, przyjmującą wartość +1 dla cząstek, a -1 dla antycząstek. Liczba ta powinna być we wszelkich procesach zachowywana. W rozpadzie jąder musi ona być równa zeru, gdyż na początku nie było w ogóle leptonów.<br>Elektronowi winno zatem towarzyszyć antyneutrino, a pozytonowi neutrino, czyli rozpady te możemy zapisać następująco: <br>&lt;gap&gt;<br>Neutrino nie mając ładunku elektrycznego, nie oddziałuje jak elektron elektromagnetycznie i dlatego umyka obserwacji podczas pomiaru energii w rozpadzie . Sam Pauli zdawał sobie dobrze sprawę z trudności eksperymentalnego stwierdzenia istnienia tej cząstki, czemu