naszych kolegów wierzył, że przez rozkładanie i nowe łączenie słów, barw, kształtów staje na granicy niepoznawalnego i w to niepoznawalne przenika, że natchnienie jest rodzajem ekstazy, dającej zespolenie z samym pierwiastkiem bytu. Może i ja w to trochę wierzyłem. Ale w tej chwili metafizyczny sens sztuki nie jest dla mnie bynajmniej rzeczą pewną. Przypuszczam raczej, że sztuka nie sięga poza granice poznawalności i nie wzbija się ku żadnym wyżynom, niedostępnym myśleniu. Że rozszerza ona tylko granice poznawalności, a "poczucie dziwności istnienia" stanowi potężny bodziec do wszechstronnego poznania świata, nic więcej. Że wreszcie natchnienie jest to spotęgowana ciekawość i wyostrzony zmysł proporcji