swój psychoterapeutyczny widelec. <br>Aż się trochę zmartwiłam, że przyjdzie mi niechybnie wysłuchać, nawet od tak tolerancyjnego i przymykającego oko na ludzkie słabości profesjonalnego duszpasterza dyskretnie nagannego potwierdzenia własnego obnażonego w swej szpetocie charakteru. <br>Jednak to wszystko, co o "Doktorze Filozofie" powiedziałam, nie było tylko taką pożegnalną laurką. Jest on duszpasterzem całą gębą. Krytyka nie przyszła mu nawet do głowy, a co dopiero mówić o potępieniu. Ta mitologiczna przypowieść miała mi tylko uzmysłowić odniesienie narcyzmu do moich własnych nastawień w kluczowym punkcie samooceny. <br>Chociaż na początku pan doktor mnie pocieszył, że z samouwielbiającym się Narcyzem nie mam nic wspólnego, zaraz potem mnie zmartwił