do pokoju. Student spał nad swą książką. Mieciek pisał przy biurku. Za oknami grano na harmonii smutną melodię i męski, przepity głos śpiewał piosenkę o rosyjskim żołnierzu, co stracił rękę na japońskiej wojnie. Zygmunt usiadł w kącie kanapy. Czytał książkę i zajadał chleb z wędliną. Lucjan już leżał. Myśli: "Tak, cała rzecz w tym, że nerwy moje są pozbawione otoczków z tłuszczu, bowiem otoczki te rozpuszczam systematycznie alkoholem. Głupia sprawa. Nerwy pozbawione otoczków są nagie i wobec tego co chwila następują krótkie spięcia. Bardzo proste". Lucjan dość plastycznie począł wyobrażać swoje nerwy, splątane i suche jak włókno orzecha kokosowego. Lecz dość o tym. Teraz Lucjan