Wielki Tydzień 1999 roku, według kolejnych przepowiedni ziemia miała się rozpirzyć chyba 11 sierpnia. Na Bałkanach nawalali się na całego i wiadomo było, że zaraz wszystko eksploduje. Stałem więc w tym kościółku, był Wielki Piątek. Fioletem przesłonięte krucyfiksy, klekoczą kołatki, a mnie ogarnia potężne wzruszenie. Może z głodu, z powodu całodniowego postu? Wzruszenie i wściekłość. Jak po przegranym meczu. Że wszystko na nic. Że mieliśmy podane jak na tacy całe to przesłanie Chrystusowej miłości. Że mieliśmy przed oczyma to, co Hieronim Bosch zamknął w swoim kwadratowym obrazie z umęczoną twarzą Jezusa. Że mogliśmy się rozpoznać w potwornych gębach szyderców prowadzących Baranka