przewody, składał je, upychał w torbie, Nygren zaś podniósł skraj prześcieradła i zarzucił na ciało i twarz zmarłego, którego zamknięte dotąd usta, może pod wpływem ciepła (było już prawie gorąco w hibernatorze - przynajmniej Rohanowi pot spływał po grzbiecie), lekko się rozchyliły, przybierając wyraz nadzwyczajnego zdumienia. I takie znikły pod białym całunem...<br> - Mówcie coś... Dlaczego nic nie mówicie?! - wybuchnął Rohan.<br> Sax zaciągnął paski futerału, wstał i podszedł do niego na krok.<br>- Proszę się opanować, nawigatorze...<br> Rohan zmrużył oczy, zacisnął pięści, jego wysiłek był tyleż ogromny, co daremny. Jak zwykle w takich chwilach, budziła się w nim pasja. Tę najtrudniej przychodziło powściągać.<br> - Przepraszam