razem zupełnie na czymś innym polega, ale jest jedna rzecz dziwna. W końcu odkryłem, kogo mi czasem Janka przypomina: Thomsona. Też właściwie ma coś z żółwia, tylko ten żółw ma jakby skorupę przezroczystą. Zresztą ten Thomson w Jance nie był już Anglikiem. Był to jakiś Thomson nie ogólnienarodowy, ale osobista cecha charakteru Janki spolszczona przez całą jej polskość. Thomson stał się w niej cechą charakteru zdecydowanie polską.<br>I włóczyliśmy się po korytarzach, i przesiadywałem przy niej godzinami, kiedy grała na fortepianie, i siedzieliśmy na naszej ławce powtarzając: "Tak, tak..." A nigdy nie wymieniliśmy najlżej znaczącego uścisku ręki, nigdy nie padło między nami